Lektor: Duszek Robert

W małym domu w pobliżu lasu mieszkała 8 letnia dziewczynka Asia.
Miała jasne włosy, które jej mama zaczesywała w piękne warkocze.
Asia była mądrą dziewczynką i dobrą uczennicą. 
Pomagała koleżankom w odrabianiu zadań domowych.
Każdego wieczoru przed snem razem z mamą i tatą klękała do pacierza.
Ale często w oczach Asi pojawiał się smutek i łzy. 
Działo się tak wtedy gdy razem z rodzicami odwiedzała grób
swojej babci. Babcia była jej bardzo bliska, gdy Asia była malutka, 
a mama chodziła do pracy to babcia
opiekowała się Asią, śpiewała kołysanki, opowiadała o Panu Jezusie. 
Gotowała dla niej różne smakołyki. Asia bardzo przeżywała, że babci już nie ma, 
nie mogła zrozumieć gdzie ona teraz jest. 

Pewnego dnia Asia idąc do szkoły przez las nagle zobaczyła jasność, 
bardzo się przestraszyła, chciała uciekać. 
Wtem z jasności wyłonił się Anioł, chwycił dziewczynkę za rękę i powiedział: 

-"Asiu, nie bój się, jestem Twoim Aniołem Stróżem, chodź ze mną". 

Asia poczuła ciepło bijące z postaci Anioła I podążyła za nim. 
Nagle znaleźli się jakby w innym świecie. Asia cierpliwie kroczyła za Aniołem. 
Nagle doszli do drzwi, które otworzyły się przed nimi. 
Asię poraził niezwykły błękit,  jej uszy usłyszały cudny śpiew. 
Zobaczyła wiele postaci, które były podobne 
do jej Anioła Stróża. Wtedy jej Opiekun powiedział: 

- „Asiu, to jest niebo. Tu mieszka Pan Bóg, Jezus, Matka Boża i wszyscy święci. 
Także Ci,  którzy żyjąc na ziemi prowadzili uczciwe życie, byli dobrzy dla bliźnich”.

Nagle w oddali Asia zobaczyła swoją babcię. Jej serce mocniej zabiło. 
Babcia stała w szeregu starszych pań, 
które tworzyły chór śpiewający Bogu na chwałę. 
Anioł podprowadził dziewczynkę bliżej. 
Wtedy babcia podeszła do nich i z radością przytuliła Asię. 
Dziewczynka rozpłakała się ze szczęścia. 
A Anioł Stróż rzekł: 

-„Asiu widzisz, Twojej babci jest tu bardzo dobrze, już się nie musisz martwić”. 

Wtedy Asia poczuła, że Anioł Stróż chwyta ją za rękę 
i nagle znalazła się w lesie w pobliżu swojego domu. 
Rozejrzała się, Anioł zniknął. 

Od tej pory Asia wspominając babcię już nie płakała. 
Odwiedzając jej grób rozmawiała z nią 
i cichutko śpiewała dla babci i na chwałę Boga.