Wolanie z Wolynia nr 1 (164)

Styczeń-Luty 2022 r.

str. 69

rzalki ,,piwoka". Usiedli, wypili po kie-

sną pracą, wlasnych rąk, glowy, zdobę-

liszku. Matwiej, dlugo się wahal, ale nie

dziecie, swoje szczęście. Czy to na wojnie,

wytrzymal.

czy w szkole, czy na roli... Nasza Ukra-

­ Ech... Wiem, że jutro odleżę, ale by-

ina, dzieci moje, potrzebuje uczciwych lu-

lo-nie bylo... Taki raz. Kto wie, czy szyb-

dzi, rozumnych ludzi i pracowitych ludzi.

ko się zobaczymy. Daj Boże zdrowia,

Przy tym, on wstal na calą swoją wy-

dzieci moje!... ­ i wypil.

sokość, wyprostowal się, podniósl siwą

«Hej, w lozinie czerwona kalina

glowę. Jego siwa, koścista, z wyraźnymi

pochylila się...

pręgami żyl, prawa ręka podniosla się nad

Czemuś nasza slawna Ukraina

stolem. Byl podobny, do patriarchy, pro-

zasmucila się...Č

roka. Jego oczy, wilgotne i natchnione.

Zaciągnąl soczystym barytonem Wa-

Kozacy, sluchają go z wielką uwagą.

syl...

Jeden z nich, nie wytrzymuje, zrywa się

«A my tę czerwoną kalinę podniesie-

na nogi chwyta rękę Matwieja i mówi:

my!

­ Tak, ojcze!... Jesteście szczęśliwi, że

A my naszą slawną Ukrainę,

dożyliście tego czasu. Jeszcze szczęśliw-

Hej, hej!.. rozweselimy!..Č

si, wasi synowie, że mają takiego ojca. I

W towarzystwie, rozbawili się koza-

co by z nami nie bylo!... Czy zwycięży-

cy. Piosenka, rozplynęla się, zalala cha-

my my, czy padniemy trupem, co do jed-

tę, przebila przez okna i drzwi, na podwó-

nego, jak padali kiedyś nasi slawni kozacy

rze. Matwiej, czemuś się zasmucil. Wie-

zaporoscy, nie martwcie się i nie placzcie.

śniacy, widać chcieliby sami, podtrzymy-

My, jesteśmy dziećmi ziemi ­ naszej zie-

wać śpiewaków, ale piosenka jest dla nich

mi! Legnie sotnia do jej piersi, tysiąc na

nowa. Ot, gdyby tak jeszcze ,,W Kijowie

tym miejscu powstanie!..A Ukraina, żyć

na ryneczku". Ale i to, piękna piosenka.

będzie.

­ Tak, dobrzy ludzie, ­ zacząl wzruszo-

Slawaaa! ­ wykrzyknęli kozacy. ­ Sla-

ny Matwiej, gdy skończyla się piosenka.

wa Ukrainie! ­ Tak, tak! Jakoś smutno,

Ja nie wyksztalcony, prosty chlop... Nie

kiwnąl glową Matwiej...

umiem, gladko mówić... Nikt mnie nie

Wszyscy zaczęli naraz glośno ga-

uczyl, mądrości. Tylko ziemia mnie wy-

dać. W chacie powstal wesoly, podnio-

chowywala i uczyla. I robilem, co mo-

sly nastrój. Nagle slychać, jakby grzmoty.

glem. Niewiele, ale bez pracy, nie sie-

­ Oho! Zauważyl któryś... ­ Biją! Wszy-

dzialem. Szedlem, uczciwie swoją drogą,

scy przycichli. Ktoś zerwal się i wybiegl

wierny swej duszy. I wy, moje dzieci, nie

na dwór. Po chwili, wyszli prawie wszy-

mówicie zlego slowa, na swego ojca, bo

scy... Od strony Krzemieńca slychać, raz

nie przepilem, nie zhańbilem, nie zmarno-

po raz, armatnie salwy. Buub!Buw-buw-

walem, ani jednego ziarenka. Wciąż, my-

buw! Buub-Bub! To gdzieś na ,,Trzech

ślalem ­ wyrosną dzieci, niech mają. Bóg,

końcach", albo w ,,kazionnym" lesie ­ za-

mnie blogoslawil ­ niech i ich nie zosta-

uważa Matwiej.

wi bez swojej milosiernej opieki. Ale, naj-

Drogą od Żolobów, przemknąl cwa-

pierw im, potrzebna moja opieka, ojcow-

lem jakiś oddzial konny. Co to za oddzial?

ska... I tak robilem... A wy... Przed wami

Nie wiadomo.

odslania się nowy świat. Ale, gdziekol-

­ Ee, panowie, towarzystwo! ­ zwraca

wiek byście byli, cokolwiek byście nie ro-

się jeden z kozaków, do wszystkich. ­ Wi-

bili, powinniście wiedzieć, że tylko wla-

dać, że naszej gościny nie będzie. Idziemy