str. 60

Styczeń-Luty 2022 r.

Wolanie z Wolynia nr 1 (164)

Życie minionej zimy, bylo aż nadto, burz-

ciólmi i odjeżdża. Ojciec i syn, znowu

liwe. Żyl, nerwami. Choroba go zlożyla,

razem. Idą, znajomą drogą, lasami, pia-

jak skladany nożyk, i wlożyla do kiesze-

skami. Ojciec, opowiada o tym, co tu się

ni, na odpoczynek. Teraz oto, on wydrapal

dzialo, za jego mlodych lat. Wolodźko wi-

się na świat Boży, i znalazl go, jak zawsze,

dzi, jak świecą się jego oczy, przy wspo-

nieublaganie dobrym. I choć jego nogi,

mnieniach o tych dawnych czasach, gdy

jeszcze slabe, choć ręce cienkie i biale,

wszystko zaczynalo kwitnąć.

jak z wosku, choć oczy, zapadly się pod

Tylawka, wydala się Wolodźce, obcą.

czolo, i stamtąd poczynają na nowo się

Tyle przeżywal, że nie bylo czasu o tym

świecić, a cala jego istota, jak spragniona

myśleć. Oto ojciec i matka.

wody, pragnie znowu żyć, znowu biegać,

Ależ on, wyrósl, ­ mówią Nastii, są-

znowu się dziwić. Nerwy jego, oslabione

siadki. ,,Prawdziwy" panicz. Nastia, ta-

i nadmiernie, wrażliwe. Dusza, niespokoj-

jemniczo się uśmiecha. W jej szarych,

na, glodna. Ona, wyraźnie widzi dalekie,

glębokich oczach, wyraźnie świecą się

niezbadane światy i pragnie tam wypusz-

iskierki, szczególnej radości. Czemu, nie.

czać, srebrnoskrzydle latawce, aby odkry-

Czemu jej syn, nie móglby wyglądać, jak

wać, poznawać i stawiać na nich, swój ja-

panicz. Tylko szkoda, że on jakoś, unika

skrawy, sloneczny, proporzec zwycięstwa.

cerkwi. Myślala: wyrośnie, nauczy się pi-

I wszystko, ona tak rozumie i wie.

sać i czytać, pójdzie w niedzielę do cerkwi

Wszystko, wpada w oczy, rośnie razem

i przed calym światem, przeczyta ,,Apo-

z marzeniem i jawą, wychodzi znowu na

stola" tak, że i sam diak, mu nie dorówna.

świat czynem, slowem.

I ot, wyrósl. Jeszcze nie wąsaty, ale po-

Wiosna, wszystko opanowala. Pole,

szedl do góry... Panoczku, Panoczku! Nie

pokrylo się siewem, rosą. Idą szczęśli-

spuść go, ze swego Bożego oka.

we, krótkie dni. Ludzie i ptaki, jednako-

Gdy Wolodźko idzie przez wieś, na-

wo wolni, i nie wiadomo, gdzie koniec, a

wet starzy mężczyźni, witają go z powa-

gdzie początek.

gą. Widać, że czymś różni się, od resz-

A co robi ojciec? ­ pyta siebie Wolodź-

ty chlopców. Dawni jego koledzy i kole-

ko. Czy on naprawdę, powiedzial Wasylo-

żanki unikają go, omijają. A i on, calkiem

wi ­ ,,idź i walcz!?" Wprost, nie do wiary.

przestal z nimi rozmawiać. Zobaczyl raz

Ach, ten ojciec... Jak ­ jej Bogu ­ kiedyś

Hankę. Podrosla i wydoroślala, ale obo-

i teraz... Urodzil się, taki czlowiek. Caly

jętnie przywital ją, i poszedl dalej. No, co

wiek, dzień po dniu, myśli i tworzy, myśli

z nią poczniesz?.. W nim, pelno Derma-

i tworzy. I rosną budynki, sady, lany psze-

nia. Chodzi w pole, wyprowadza paść ko-

nicy. Rodzą się nowi ludzie. Cudowne

nie, czyta różne książki. Czuje w sobie, ja-

moje, dobre moje życie! Kiedyś, dorosnę

kąś podróżniczą ciekawość. Nawet, opa-

i zbuduję wielką świątynię. Nazwę ją tym

nowala go jakaś duma. Przy spotkaniu z

samym slowem, i niech sobie ludzie przy-

ludźmi, zachowuje się nie tak, jak kiedyś:

chodzą i podziwiają, za darmo. Przyjem-

prosto, naturalnie. Mimowolnie, postawa

nie jest, gdy wszyscy się uśmiechają i mó-

jego nabiera jakiejś sztuczności...

wią: pięknie. Bardzo pięknie! I to slońce,

On, wszystko to rozumie, i wie, że

tam pod kopulą...Nie! To, moi mili, na-

to źle, ale jak ma być. Taki dziwny czas.

prawdę piękne!

Jedno coś, zgubil, a drugiego, nie znalazl.

Na Zielone Święta, znowu przyjechal

W glowie, sporo zostalo. Świat, też spo-

Matwiej. Wolodźko, żegna się z przyja-

ro, się poszerzyl. Od Dniepru, do Ama-