Wołanie z Wołynia nr 4 (119)

Lipiec-Sierpień 2014 r.

str. 27

Zostaniesz biedna sama

Posłyszała Polska Króla

Baczność! Za Lwów! Cel, pal!

Koń u żłobu uszy stula

Tylko mi ciebie mamo,

Rycerz ostrzy miecz stalowy,

Tylko mi Polski żal.

Kraju miły, bądź mi zdrowy.

Trąbią trąby w strony świata

Nawet dzisiaj, gdy czyta się ten  Głos po polu z wiatrem lata

wiersz-piosenkę, to wzruszenie za gardło  Szumi Wisła niespokojna

Bory szumią: Wojna! Wojna!

ściska…

Jak grom lecą, jak grom walą,

Pani Anastazja pisze dalej:

„Dużo już wierszy zapomniałam, ale

Dziw, że świata nie obalą

te, które dobrze się nauczyłam to do dziś

Dziw, że się utrzymać mogą

w mojej głowie pozostały – jeszcze ten

Koń kopytem, mąż ostrogą

wiersz historyczny:

Naprzód wzięli namiot wroga

Co miecz zleciał bije trwoga

A za tego Króla Jana

A po świecie okrzyk leci:

Co to po łbach bił pogana

„Niechaj żyje Król Jan Trzeci!”

Przyszły posły i rozjemcy:

„Ratuj Królu, giną Niemcy!

Szkolne wspomnienia Anastazji za-

Turek na nas następuje

kończyliśmy na czwartej klasie. Do pią-

Szyjom naszym miecz gotuje

tej uczęszczała już w Ostrogu, mieszkała

Naszym wierzom księżyc w nowiu

u cioci, w mieście.

Naszym dziatkom chrzest z ołowiu

Jak zdobędą Wiedeń stary

Krwawej poczną uczyć wiary

I postawia ciężkie stopy

W samym sercu Europy

My siłami niemieckimi

Nie obronim naszej ziemi

Zginiem knechty i rycerze

Ratuj Królu bohaterze!”

Król się porwał rozgniewany,

„Wara! – krzyknął – bisurmany!

Na to słońce co nam świeci

Trząść batrzówka naszych kmieci

Miecz mi dajcie, hej! Trębacze!

Niech olecę kraj, obaczę

Niech się Polska moja ruszy

Silnej dłoni, wielkiej duszy

Pani Anastazja

Niech husaria skrzydła bierze

Niech stalowe lśnią pancerze,

Fot. udostępniona przez A. Paszkowską

Niech szablice błysną w ręku

„Miasto Ostróg nie było tak duże. Po-

Luzak z koniem, kosz w obręku

łowa miasta była w Polsce, a druga poło-

Za trzy doby hufce ruszą

wa w Rosji. Było to miasto ładne , dużo

I nie spoczną, klnę się duszą

zieleni, leżało nad rzeką Horyń i Wil-

Aż oczyszczą dom sąsiada

lą. Był tam kościół katolicki pod imie-

Od szarańczy co nam spada”